نمیدونم خاصیت اسممه ... آخه یجایی خونده بودم اونایی که اسمشون لیلاست زندگی نرمالی ندارن کلا پراز فراز و نشیب...درمورد من که راست بود بقیه رو نمیدونم
یا حال و هوای رمان خوندنای دایم چندسال پیشمه
حس میکنم زندگی بدون عشق خیلی کسل کننده ست
تا وقتی تجربه نکردیش خوبه زندگی خوبه بیرون رفتنا فکرا عاااادیه اما امان از روزی که تجربه ش کنی و تهش اونی که میخوای نشه تنهاییهات میشه چند برابر دیگه حوصله خودتم نداری
سرم...تنهایی...گریه...بعد میری رو فاز بیخیالی میری میگردی اما آخر شب باز تو میمونی و فکرات
ااااای خدا نمیدونم حکمتت چیه اما میدونم قطعا صلاحمه
نمیتونم دووم بیارم با این حس مزخرف پوچ
کاش بد نشده بودی میتونستم ادامه بدم
اما من سخت گیرم من اهل ریسک بیشتر از این نیستم من نمیتونم بیشتر از این روت حساب کنم
من بدجایی ازت زخم خورده م دقیقا اونموقعی که باید پشتم می بودی و تنهام گذاشتی
الان میگی پشیمونی سرت به سنگ خورده آدم شدی
اما بقول شهرزاد عاشق بزدل عشق رو هم ضایع میکنه من دیگه نمیتونم باورت داشته باشم
انکار نمیکنم که ته تهای حسای شبونه م همون موقع که هندزفری تو گوشم دارم آهنگای خاصمو گوش بدم میخوام برگردم
اما میدونی همیشه بین جدال احساس و منطق،منطقم پیروز میشه همه میگن عالیه همه میگن خوبه که احساسی تصمیم نمیگیرم
اما میدونی عزیزگذشته من الان له له میزنم که کاش منم مثل بقیه بودم جز اون دسته احساسی که حداقل بتونم جلو این افکار سمجمو بگیرم که اگه برگردم ایمان دارم که بیشتر گند میزنی
باهات بد حرف زدم که سرد شی اما ته ته دلم نمیخوام که سرد شی
خیلی بهم بد کردی
خیلی بلا سرم اومد ،شکستم با تمام وجود لهم کردی؛نه تنها پیش خودم بلکه پیش خانواده هامون
من خیلی سخت بهت اعتماد کرده بودم و تو خیلی آسون همه چیزو خراب کردی
نمیگم مثل قبل دوستت دارم نه ازت متنفرم هستم دلگیرم هستم
اما واقعا نمیتونم حالمو درک کنم
حالیم نیست الان چمه ...
سه ماه شد تو از هفته دوم برگشتی تقریبا اما من بقول تو مهربون اگه بشکنم کم نمیشم کلا نیست میشم نتوووووونستم نمیتووونم اما نمیدونم چرا خوب نمیشم
پ.ن خیلی اتفاقی با یه وبلاگ آشنا شدم به اسم لیلی نامه خیلی شبیه حسای من بود حرفاشون تصمیم گرفتم منم بنویسم شاید کم شه از این حس هام از این خود درگیری هام
ممنون بانو لیلی عزیز
پ.ن دوستای گلم برای آرامش دلم دعا کنین
